Klasyfikowanie niewydolności serca oraz terapia lecznicza

Osoby cierpiące na niewydolność serca muszą się liczyć za znaczącym obniżeniem poziomu ich życia. Schorzenie to ingeruje w sposób drastyczny na codzienne funkcjonowanie, co objawia się pogorszeniem samopoczucia, silnym uczuciem duszności, obniżoną w sposób istotny wydolnością, a także utratą przytomności i pamięci w wielu przypadkach. Ponadto dość często wymagana jest hospitalizacja, a dotyczy ona szczególnie pacjentów powyżej 65. roku życia. Objawy niewydolności serca klasyfikuje się także pod kątem ich intensywności oraz wpływu na codzienne funkcjonowanie. Powstała w ten sposób skala NYHA (New York Heart Association), utworzona przez Nowojorskie Towarzystwo Kardiologiczne:

Klasa niewydolności	Objawy
klasa I	stwierdzona niewydolność serca nie wpływa na ograniczenie codziennej aktywności, nie stwierdza się także duszności, kołatania serca czy też uczucia ciągłego zmęczenia nawet najprostszymi czynnościami;
klasa II	schorzenie w niewielkim stopni wpływa na ograniczenie codziennej aktywności, objawy choroby nie występują natomiast w stanie spoczynku, uaktywniają się natomiast podczas wysiłku fizycznego;
klasa III	znaczne ograniczenie aktywności fizycznej, objawy choroby potęgowane są nawet przy wykonaniu najprostszych codziennych czynności, podczas spoczynku brak objawów niewydolności serca;
klasa IV	nawet najmniejsza aktywność fizyczna powoduje wystąpienie objawów niewydolności serca, wraz z potęgowaniem wysiłku nasila się dyskomfort; objawy schorzenia widoczne są także podczas spoczynku.

Terapia lecznicza przy niewydolności serca

Leczenie oraz rehabilitacja przy stwierdzonej niewydolności serca są dopasowane ściśle pod kątem stopnia zaawansowania schorzenia. Niezależnie jednak od sklasyfikowania choroby pacjent musi konieczne zmienić swój dotychczasowy styl życia łącznie z codziennymi nawykami żywieniowymi, po konsultacji z kardiologiem dawkować wysiłek fizyczny z uwzględnieniem stanu chorego, podobnie jak sam trening wysiłkowy. Zastosowane leczenia farmakologicznego jest także konieczne. W bardziej zaawansowanych i wymagających tego przypadkach wymaga się interwencji chirurgicznej, wszczepiany jest także stymulator pracy serca. Przy przewlekłej niewydolności serca prawidłowa farmakoterapia ma kluczowe znaczenie, a jej zadaniem jest minimalizowanie objawów choroby i poprawa ogólnego stanu pacjenta. Leczenie farmakologiczne obejmuje podawanie leków eliminujących objawy:

• digoksyna – wpływa na mocniejsze i bardziej regularne bicie serca przy pacjentach z zatokowym i prawidłowym rytmem jego pracy;
• leki moczopędne – wpływają na znaczące zmniejszenie ilości płynów w organizmie, a zwłaszcza w okolicach płuc i kostek.

Stosuje się także celem wydłużenia życia pacjenta i poprawy jego codziennej aktywności takie leki jak:

• antagoniści aldosteronu – stosuje się je przy pacjentach o klasie niewydolności zazwyczaj III i IV;
• blokery receptora angiotensyny (BRA) – wpływają na obniżenie ciśnienia tętniczego krwi przy pacjentach nietolerujących inhibitorów ACE;
• beta blokery – wpływają na obniżenie ciśnienie krwi i spowolnienie rytmu pracy serca, co przyczynia się do spowolnienia rozwoju choroby i poprawy rokowań u pacjenta;
• inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę (ACE) – wpływają na obniżenie ciśnienia krwi i umożliwiają zwiększenie zdolności jej pompowania przez serce;
• iwabradyna – lek zmniejszający ryzyko hospitalizacji i zgonu pacjenta, a także przyczyniający się do poprawy jego codziennej aktywności.