Leczenie i rehabilitacja przy przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc

Jak w przypadku pozostałych chorób takich jak przewlekłe zapalenie oskrzeli i ostrze zapalenie oskrzeli sposób leczenia ma charakter objawowy. Przede wszystkim należy ograniczyć kontakt z czynnikami powodującymi zaostrzenie choroby oraz powodującymi niemożność skutecznego leczenia, do których zaliczają się palenie tytoniu, zmiana otoczenia (jeżeli mieliśmy kontakt z zanieczyszczonym powietrzem, pyłami itp.). Celem zwalczenia choroby stosuje się farmakoterapię oraz tlen (zwłaszcza w przypadku osób w ciężkim stadium chorobowym, gdyż poprawia on wydolność wysiłkową, stan psychiczny oraz hemodynamikę), a także sodki rozszerzające oskrzela w formie doraźnej lub regularnej (najczęściej wziewne).

Wybór odpowiedniej terapii leczniczej zależy w dużej mierze od występowania lub też braku innych schorzeń towarzyszących obturacyjnej przewlekłej chorobie płuc. Celem zahamowania rozwoju choroby stosuje się także glikokortykosteroidy wziewne. Antybiotyki są stosowane w przypadku stwierdzenia infekcji bakteryjnej, w przypadku której głównym objawem jest charakterystyczna wydzielina z dróg oddechowych, mającą czasami także postać ropną. W takich sytuacjach podaje się najczęściej amoksycyklinę, cefalosporynę II i III generacji oraz ampicylinę.

Hospitalizacja i rehabilitacja

W niektórych przypadkach konieczna jest interwencja chirurgiczna, która najczęściej polega na zmniejszeniu objętości płuc, wycięciu pęcherzyków rozedmowych lub też w skrajnych przypadkach przeszczepieniu płuc. Na każdym etapie występowanie choroby niezależnie od jej zaawansowania stosować należy rehabilitację, zwłaszcza w przypadku występujących u chorego objawów duszności o przewlekłym charakterze. Rehabilitacja ma na celu zwiększenie wydolności wysiłkowej poprzez ćwiczenia oddechowe i ogólne usprawniające funkcjonowanie organizmu, ćwiczenia mające na celu przerwanie nałogu tytoniowego. Ponadto chory otrzyma wsparcie edukacyjne dotyczące codziennej profilaktyki, a także informacje o zasadach odpowiedniego żywienia mające na celu odbudowę masy własnej, co jest szczególnie istotne przy widocznej utracie masy ciała podczas choroby.

Powikłania przy przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc

W przypadku stwierdzenia przewlekłej obturacyjnej choroby płuc mogą nastąpić powikłania w postaci zaburzeń lękowych, nadciśnienia płucnego, depresji, żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, niewydolności prawej komory serca. Powrót chorego do zdrowia zależy w dużej mierze od zaawansowania choroby oraz czy chory nadal cierpi na nałóg palenia. Wydłużenie okresu trwania choroby następuje przy stwierdzonym wysokim i nieustępującym objawie duszności, niskim indeksie BMI, sercu płucnym i przy zmniejszonej wydolności wysiłkowej. Szczególnie niebezpieczne jest powikłanie w postaci podwyższonego ciśnienia parcjalnego CO2 (hiperkapnia), gdzie niezbędna jest hospitalizacja. W tym przypadku obserwuje się wysoki procent zgonów u pacjentów wymagających hospitalizacji przy zaostrzonym przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc.

Po wyleczeniu w rejonach dróg oddechowych oraz oskrzeli pozostają trwałe zmiany.